Page 259 - Demo

Samenvatting257Awe een blije uitdrukking spiegelen. Bovendien kunnen lichaamsreacties zoals zweetreacties ons voorbereiden om actie te ondernemen in belangrijke situaties. Ze kunnen bijvoorbeeld de weg banen voor een ruzie met een boze persoon of voor het troosten van een in nood verkerend persoon. Hoewel deze activering zeer relevant lijkt bij het bepalen van hoe we ons tegenover een andere persoon gedragen, lijkt het ons niets te vertellen over de specifieke emoties die de ander ervaart.In Hoofdstuk 3 en eerder onderzoek bleek het spiegelen van gezichtsuitdrukkingen, of zogenaamde gezichtsmimicry, het meest te vari%u00ebren tussen verschillende gezichtsuitdrukkingen. Daarom leek het ook de meest geschikte vorm van lichamelijke feedback om de gezichtsemoties van anderen te helpen interpreteren. Voortbouwend op deze inzichten heb ik mij in hoofdstuk 4 geconcentreerd op de verschillen die samenhangen met autistische en sociale angstkenmerken bij gezichtsmimicry, en ook op de relatie ervan met het interpreteren van emotionele gezichtsuitdrukkingen. Daarnaast wilde ik weten of mensen die minder vertrouwen hadden in het herkennen van uitdrukkingen er ook daadwerkelijk slechter in waren. Mensen met sociale angst worden onzeker over hun vaardigheden in sociale situaties en zien zichzelf vaak negatiever. Dit kan er ook toe leiden dat ze hun vermogen om emoties te herkennen onderschatten. Mensen op het autismespectrum zijn daarentegen misschien niet zo goed in het evalueren van hun vaardigheden in sociale situaties. Of deze verschillen in zogenaamde metacognitieve oordelen - dat wil zeggen, het vermogen om na te denken over en te evalueren hoe men zelf en anderen functioneren in sociale situaties - bijdragen aan moeilijkheden bij het interpreteren van de emoties van anderen, is nog niet onderzocht. Daarom heb ik twee mogelijke bronnen van feedback overwogen: gezichtsmimicry en metacognitieve oordelen. Bovendien liet ik, in tegenstelling tot de meeste eerdere onderzoeken waarin geacteerde gezichtsuitdrukkingen werden gebruikt, video%u2019s zien van gezichtsuitdrukkingen die spontaan waren opgenomen. Deze uitdrukkingen, die ik ook in alle volgende hoofdstukken gebruikte, zijn veel beter vergelijkbaar met het echte leven, omdat de opgenomen persoon echte emoties kon uitdrukken zonder instructies of de opname in gedachten te hebben. De spontane uitingen (woede, blijdschap, angst, verdriet, verrassing en neutraal) werden over het algemeen ook goed herkend door de studenten die aan mijn onderzoek deelnamen. Mensen met hogere versus lagere autistische kenmerken hadden echter lagere herkenningspercentages.