Page 219 - Peri-implant health: the effect of implant design and surgical procedure on bone and soft tissue stability

van zandstralen, etsen met zuur, anodische oxidatie of hydroxyapatietcoating, wat resulteerde in een gemiddeld ruw implantaatsysteem. Deze modificaties verbeterden de osteoconductieve en osteo-inductieve eigenschappen van het implantaat. Het gemiddeld ruwe implantaatoppervlak vertoonde een betere stabilisatie van het bloedstolsel, verbeterde productie van biologische mediatoren en stimuleerde de osteogenese, wat leidde tot een hoger bot-tot- implantaatcontact en verhoogde bindingssterkte van het bot aan het implantaat. Aan de andere kant zijn er bewijzen dat er meer bacteriën kunnen hechten aan ruwere implantaatsystemen, wat kan leiden tot een hoger risico op peri-implantitis.
De zoekopdracht voor deze studie leverde 2.566 studies op en 156 werden geselecteerd voor verdere analyse. Slechts 87 rapporteerden informatie over oppervlakteruwheid van de implantaten en gemiddeld botverlies na ten minste vijf jaar functioneren. In deze publicaties werden in totaal 15.695 implantaten geplaatst bij 6.755 patiënten. Na tenminste vijf jaar was de gemiddelde gewogen overlevingskans van deze implantaten was 97,3%. Als botverlies van 3 mm werd gebruikt als drempel om peri-implantitis te kwalificeren, kon minder dan 5% van de implantaten gediagnosticeerd worden met peri-implantitis. Wat betreft de oppervlakteruwheid van implantaatoppervlak, toonde de systematische review aan dat het botverlies rond minimaal ruwe implantaatsystemen statistisch significant minder was dan gemiddeld ruwe en ruwe implantaatsystemen. Er werd geen statistisch significant verschil waargenomen tussen gemiddeld ruwe en ruwe implantaatsystemen. De meta-analyse toonde gemiddeld minder botverlies rondom implantaatsystemen met een minimaal ruw oppervlak. Vanwege de heterogeniteit van de artikelen en de multifactoriële oorzaak van botverlies rondom implantaten, lijkt de impact van oppervlakteruwheid alleen enigszins beperkt en van minimaal klinisch belang. Wel toonde de meta-analyse aan dat roken en een voorgeschiedenis van parodontitis het risico op botverlies significant verhogen.
Hoofdstuk 5 (Studie III) omvat twee prospectieve split-mouth studies. Beide onderzoeken includeerden edentate patiënten met de zorgvraag voor een implantaat gedragen overkappingsprothese in de onderkaak. Het eerste deel van Studie III beschrijft het effect van de plaats-specifieke factor ‘zacht weefsel dikte’ op de remodellering van het crestale bot en de gezondheid van de weefsels rondom implantaten. Zesentwintig patiënten kregen twee gemiddeld
SUMMARY IN DUTCH
217
9