Page 172 - Open versus closed Mandibular condyle fractures

186
Chapter 6.2
Hoofdstuk 3 richt zich op de open behandelingsmodaliteit.
In hoofdstuk 3.1 wordt een systematische review beschreven; een overzicht van studies die uitsluitend zijn gepubliceerd over de open behandeling wordt gegeven en de bestaande open behandelmodaliteiten en hun klinische resultaten worden samengevat. Een totaal van zeventig studies werd geselecteerd voor gedetailleerde analyse. De meeste studies rapporteerden goede resultaten van de open behandeling. Chirurgische complicaties zoals hematomen, wondinfecties, zwakte van de aangezichtszenuw, sialocèles, speekselfistels, veranderde sensibiliteit van de nervus auricularis magnus, ontsierende littekens en falen van het osteosynthesemateriaal, werden in de onderzoeken beschreven. Door, onder andere, de hoge mate van methodologische variantie in de huidige literatuur, kan er vooralsnog geen evidence-based conclusie of richtlijn worden geformuleerd voor de meest geschikte open behandeling. Het vaststellen van dergelijke standaarden kan mogelijk de behandelresultaten verbeteren.
Hoofdstuk 3.2 richt zich op de chirurgische benadering van de open behandelmodaliteit en biedt een overzicht van de complicaties van extraorale benaderingen van collum mandibulae fracturen. Vanwege de grote diversiteit in fracturen, benaderingen en chirurgische technieken, is het moeilijk om behandeltechnieken voor collum mandibulae fracturen en hun complicaties objectief te vergelijken. Gebaseerd op de literatuur in deze review is er geen directe voorkeur met betrekking tot de incisie van de huid. Wat betreft de subcutane dissectie, wordt een transparotideale benadering voorgesteld.
Hoofdstuk 4 bespreekt de controverse ‘open versus gesloten’.
De resultaten van een cross-sectionele studie worden gepresenteerd. De uitkomsten van de verschillende behandelmethoden, i.e., open en gesloten, van collum mandibulae fracturen worden beschreven met behulp van, de Mandibular Function Impairment Questionnaire (MFIQ) voor (subjectieve) zelf-gerapporteerde mandibulaire functie, de diagnostische criteria voor temporomandibulaire aandoeningen (DC/TMD) voor TMD-klachten en kaakdysfunctie (hoofdstuk 4.1), Mixing Ability Test (MAT) voor kauwprestaties (hoofdstuk 4.2) en analyses van CBCT-scans (hoofdstuk 4.3) voor objectieve volumemetingen. In totaal namen 74 van de in totaal 171 patiënten deel aan deze studie. De gemiddelde MFIQ- score in de open groep was 10,70 (SE 2,9) en in de gesloten groep 4,96 (SE 1,3) (P = 0,013), een uitkomst ten gunste van de gesloten behandelingsgroep.