Page 259 - Demo

Dankwoord257BTijdens mijn studie Pedagogische Wetenschappen aan de Universiteit Utrecht, werkte ik als uitzendkracht op woongroepen voor kinderen met een verstandelijke beperking. Daar werd ik voor het eerst geconfronteerd met vrijheidsbeperkingen. Zoals het verplichte rustuur na de lunch terwijl de kinderen stuiterden van energie, en de tuigjes aan de stoelen waarin zij vastgezet werden tijdens de maaltijd of tijdens het dweilen van de vloer. Toen ik de teamleider vroeg waarom dit zo gedaan werd, was het antwoord dat deze kinderen vaak rust nodig hadden omdat ze niet goed tegen prikkels konden. Dat leek mij een plausibel antwoord, en ik vroeg niet verder. Enkele maanden later werd ik als uitzendkracht ingezet bij een cli%u00ebnte met een licht verstandelijke beperking. Ik bood haar 1-op-1 begeleiding in het hoofdgebouw, waar zij in een prikkelarm ingericht kantoor woonde. Door alle rust overdag had zij %u2019s nachts energie over. In plaats van slapen scheurde ze beddengoed in repen, waar zij vlechtpatronen van maakte. Die ene dag, dat de teamleider er niet was, en ik haar stiekem meenam naar de Parade in Utrecht, zal ik nooit vergeten. We hadden plezier bij de voorstellingen, aten friet en een ijsje en die avond viel ze uitgeput in slaap. De volgende ochtend toen ik terugkwam sliep ze nog. Helaas mocht ik daarna niet meer met haar werken. Deze werkervaringen hebben de basis gelegd voor mijn nieuwsgierigheid naar mensen met een verstandelijke beperking en moeilijk verstaanbaar gedrag. Zowel bij polikliniek Trialis waar ik werkte na mijn studie, als later bij Zozijn, verwonderde ik me over het gedrag van sommige cli%u00ebnten. Ik probeerde te begrijpen waarom ze iets deden en zocht naar manieren om daar een passend antwoord op te geven, zoveel mogelijk zonder vrijheidsbeperkingen. In 2011 bood Bianca Hulsegge, manager Advisium Apeldoon, mij een baan aan bij de Very Intensive Care (VIC) woningen van %u2019s Heeren Loo. Op de VIC woonden cli%u00ebnten die vanwege hun extreme gedrag in uitzichtloze situaties terecht gekomen waren, en te maken hadden met verschillende vormen van vrijheidsbeperkingen. Ruim 7 jaar ben ik als orthopedagoog verbonden geweest aan deze woningen. Met enorme inzet en passie werkte ik samen met zeer bekwame en gedreven zorgprofessionals zoals Caroline, Monique, Bastiaan, Olga, Corn%u00e9, Erwin, Mindy en vele anderen. Gezamenlijk lukte het ons om, met behulp van het orthopedagogisch behandelmodel Triple-C, cli%u00ebnten weer kwaliteit van leven