Page 162 - It' about time: Studying the Encoding of Duration

Om deze vraag te beantwoorden gebruikten we de Temporal Frequency Induced Time Dilation (nl: temporele frequentie geïnduceerde tijdsverruiming) illusie waarbij de waargenomen duur van een gebeurtenis toeneemt als functie van de temporele frequentie-inhoud ervan (Kanai et al., 2006). Door deze illusie te combineren met een situatie waarin het object wordt geoccludeerd, kunnen we het effect van de temporele frequentie-inhoud op de waargenomen duur van de geoccludeerde stimulus onderzoeken. Als de temporele frequentie-inhoud van de illusie-veroorzakende stimulus tijdens occlusie wordt gerepresenteerd, zou dit de waargenomen duur van de gebeurtenis nog steeds moeten beïnvloeden, zelfs wanneer het object niet langer zichtbaar is. In experiment één toonden we aan dat de temporele frequentie-inhoud van een gebeurtenis de waargenomen duur van deze gebeurtenis beïnvloedt, zowel wanneer deze zichtbaar blijft als wanneer deze tijdelijk wordt geoccludeerd. In een tweede experiment toonde we aan dat de modulatie van de waargenomen duur van geoccludeerde gebeurtenissen ook beïnvloed wordt door de verwachte temporele frequentie-inhoud van het object tijdens occlusie. Samen tonen deze resultaten aan dat de temporale frequentie-inhoud van een object tijdens occlusie wordt gerepresenteerd. We concludeerden dat de representaties van geoccludeerde objecten een breed scala aan kenmerken bevatten die afgeleid zijn uit de periode dat het object nog zichtbaar was. Hieronder valt informatie over zowel de statische als dynamische eigenschappen van het object. Conclusie Het onderzoek dat in dit proefschrift wordt gepresenteerd had als doel om ons begrip van de codering en het onderhoud van temporele informatie te vergroten. Hierin hebben we ons met name gericht op de rol van tijdsduur- selectieve mechanismen in de codering van tijdsduur. We hebben een aantal assumpties van het duration channel model getest, alsook de algemene assumpties die aanwezig zijn in de literatuur over de waarneming van tijdsduur. We hebben aangetoond dat tijdsduur-selectieve mechanismen: zich relatief laat in de visuele verwerkingshiërarchie bevinden (hoofdstuk 2), afhankelijk zijn van aandacht voor het effectief selecteren van tijdsduurinformatie wanneer er A meerdere bronnen van tijdsduurinformatie aanwezig zijn (hoofdstuk 3), en de duur coderen op basis van de lengte van het sensorische signaal (hoofdstuk 4). Hieruit concluderen we dat duur een complexe stimulus is, die wordt ge- Dutch summary 161