Page 133 - The autoimmune hypothesis of narcolepsy and its unexplored clinical features M.S. Schinkelshoek

klachten en het onvermogen zich bewust te zijn van in slaap vallen zijn enkele van deze klachten die bijdragen aan de sociale handicap, mentale problemen en problemen in onderwijs en opleiding, die mensen met narcolepsie type 1 dagelijks ervaren. Onderzoeken die deze symptomen als uitkomstmaat gebruiken zijn noodzakelijk om te komen tot een evidence-based behandeling van deze onderbelichte symptomen.
Hoofdstuk 5 maakt duidelijk dat gewichtstoename beïnvloed kan worden door medicatie, maar ook dat onderliggende mechanismen nog onvoldoende zijn opgehelderd. Verder onderzoek naar de rol die bruin vetweefsel speelt in zowel gewichtstoename als het door natriumoxybaat geïnduceerde gewichtsverlies lijkt een logische volgende stap. Preklinische onderzoeken suggereren reeds een rol van het hypocretinesysteem bij de activatie van bruin vet. Wij zijn nu bezig met verder preklinisch onderzoek en het opstarten van een klinische trial om een volgende stap te zetten in het ontdekken van de mechanismes achter de gewichtstoename bij het ontstaan van narcolepsie type 1.
Hoofdstuk 6 daarentegen maakt duidelijk dat symptomen die niet zichtbaar zijn, zoals het onvermogen zich bewust te zijn van het in slaap vallen, evaluatie van de ernst van de aandoening en de behandeling danig kunnen bemoeilijken. Onderzoek is noodzakelijk om deze symptomen zichtbaar te maken en zowel patiënten als artsen een handvat te bieden om deze symptomen bespreekbaar te maken in de spreekkamer. Het ontwikkelen van goede meetinstrumenten voor deze symptomen zou hiervoor een noodzakelijke eerste stap zijn.
Conclusie
Zowel preklinisch als klinisch onderzoek naar narcolepsie type 1 heeft zich de afgelopen twee decennia sterk ontwikkeld, aangezwengeld door de ontdekking van de hypocretines in de tweede helft van de jaren ’90. Veel vragen blijven echter onbeantwoord. Een duidelijk begrip van welke immunologische mechanismen leiden tot een auto-immuun respons die de hypocretine-producerende neuronen in de hypothalamus doen verdwijnen is er nog niet. Dit begrip is noodzakelijk om uiteindelijk tot een causale behandeling of zelfs preventie van narcolepsie type 1 te komen. Dit proefschrift beschrijft delen van dit auto- immuunproces en tracht de lezer dichter bij het voornoemd begrip te brengen. Tegelijkertijd pleit dit proefschrift voor aandacht voor onderbelichte, zeer
Nederlandse samenvatting
131