Page 129 - The autoimmune hypothesis of narcolepsy and its unexplored clinical features M.S. Schinkelshoek

Dit proefschrift valt uiteen in twee delen: deel 1 richt zich op de auto-immuun hypothese van narcolepsie, terwijl het tweede deel symptomen van narcolepsie type 1 beschrijft die vaak onbesproken worden gelaten, terwijl ze significant bijdragen aan de ziektelast.
De auto-immuun hypothese van narcolepsie type 1
De figuur die hier is afgebeeld vat de auto-immuun hypothese van narcolepsie type 1 samen. De hypothese beschrijft dat niet-lichaamseigen antigenen bij mensen die gevoelig zijn voor het ontwikkelen van narcolepsie type 1, een immuunrespons veroorzaken die via verschillende tussenstappen leidt tot het teloor gaan van hypocretine-producerende neuronen in de laterale hypothalamus. De eerste hoofdstukken van dit proefschrift beschrijven enkele van de tussenstappen binnen deze hypothese. Hoofdstuk 1 beschrijft een nieuwe verwekker die mogelijk tot een auto-immuun respons kan leiden. Hoofdstuk 2 richt zich op de associaties tussen HLA-genotype en narcolepsie type 1, waarbij de nadruk ligt op verschillen tussen mensen die vóór en ná de Mexicaanse griep pandemie narcolepsie type 1 hebben gekregen. Hoofdstuk 3 beschrijft de mogelijke rol van kruisreactieve CD4+ T-cellen in de voornoemde auto-immuun respons. Hoofdstuk 4, ten slotte, vergelijkt alle immuuncellen in het bloed van mensen met narcolepsie type 1 met die bij gezonde proefpersonen om populaties te vinden die vaker voorkomen bij narcolepsie type 1. Een uitgebreidere beschrijving van de bevindingen per hoofdstuk volgt hierna.
Figuur 1. Een visualisatie van de auto-immuun hypothese van narcolepsie type 1 en de immuunmechanismes die in dat kader worden besproken in de verschillende hoofdstukken van dit proefschrift.
Nederlandse samenvatting
127